Mieszkanie Gilberta

Przez całą drogę Gilbert zabawiał ją rozmową i musiała przyznać, że całkiem miło było słuchać jego anegdotek i opowieści. Lubiła dobrą muzykę, a teatr wręcz kochała, więc żywo odpowiadała mu na wszelkie pytania dotyczące swojego gustu w tej tematyce. Równocześnie przeszła jej prawie cała złość - wciąż tliło się w niej uczucie, że źle postępuje zaciągając niejaki dług u mężczyzny, ale postanowiła, że rano zrobi mu zakupy i porządne śniadanie, tak, że właściwie odwdzięczy się za przysługę. Równowarta wymiana, ot co! Nic nie będzie mu już wtedy winna!
Podróż nie zajęła im długo, a i ze stacji do mieszkania mężczyzny trasa nie była długa. Zamieszkiwał on lokum na najwyższym piętrze kamieniczki, więc chwilę im zajęło, zanim wczołgali się po schodach. Kiedy już weszli Luzie rozejrzała się ciekawie i od razu pojęła, skąd wzięły się te wszystkie artystyczne tematy - dokoła pełno było reklam przedstawień, jakieś zapisy tekstów i melodii... Czyżby i Gilbert, podobnie jak Elliott, para się byciem cyrkowcem? Nie ma co go od razu podejrzewać, to byłby duży zbieg okoliczności... Jednak pozostała w niej ta nutka podejrzliwości i zamierzała podpytać swojego gospodarza cóż takiego robi w życiu. Jego słowa wyrwały ją z zamyślenia i sprawiły, że od razu cała się spięła.
- Dziękuję, mój drogi - odpowiedziała chłodno, nieco przedrzeźniając jego styl - ale poradzę sobie sama. Zdecydowanie umiem się rozebrać. - Tu na potwierdzenie swoich słów zrzuciła z siebie płaszcz. - Tak więc twoja pomoc będzie zbyteczna.
Oczywiście, że wyczuła tę "dwuznaczność", która na dobrą sprawą była subtelna niczym ruska katiusza. Nie zauważyła jednak, by się obraził na jej odmowę, mogło to więc oznaczać, że sam nie wiedział, jak głupich słów użył... W każdym razie tak chciała sądzić, aby się nie denerwować, jednak Gilbert postanowił najwyraźniej ją dzisiejszego wieczoru wkurzyć gadając dalej.
- Zostanę chyba przy herbacie. - Ton jej głosu wyraźnie wskazywał, żeby pewnej granicy nie przekraczał. - Mam dość wysokie wymagania i nie wiem, czy sprostałbyś ogrzaniu mnie w inny sposób. - Dodała po chwili, nawet nie starając się ukryć złośliwego uśmieszku. Co tu dużo mówić, od początku czuła chęć droczenia się z tym mężczyzną, a skoro sam się nadstawiał?

Kiedy mężczyzna zaczął odstawiać swoje cyrki... Można powiedzieć, że zdobył jej zainteresowanie. Może odrobinę chore, ale jego teatrzyk ją bawił, choć nie dała po sobie tego poznać unosząc tylko brew i zaciskając usta. Tak naprawdę nie był to grymas niechęci a powstrzymywanie chichotu. Był... Naprawdę ciekawym człowiekiem, zabawnym, to na pewno. Nie wiedziała, na ile jego postępowanie jest przesadą a na ile jego normalnym zachowaniem. Przytulenie? Dziewczyna owszem, lubiła się przytulać, ale tak do obcego mężczyzny? Widziała go drugi raz w życiu, dlaczego uznał, że chciałaby się do niego przytulić? Na szczęście jednak nie dramatyzował zbyt długo tylko zabrał się za robienie tej herbaty. I dobrze, bo Luzie minęło już lekkie upojenie, które sprawiało, że było jej ciepło, a w pociągu nie było specjalnie gorąco, tak więc zdążyła zmarznąć. Gorący napar przyjęła z wdzięcznością i nawet się ciepło uśmiechnęła do swego gospodarza. Nie umknęła jej elegancka porcelana - zaczęła się nawet zastanawiać skąd mężczyzna miał na to pieniądze? Nie wyglądał na bogatego, ale mogła się założyć, że miał skłonność do rzeczy drogich i luksusowych. Nawet w jego zachowaniu mogła dostrzec przebłyski pewnej... Arystokracji. Ta maniera dramatu, piękne słownictwo, zachowanie, zadbany wygląd... Cóż za ciekawy człowiek, doprawdy.
- Wracałam od przyjaciela, chciałam zdążyć na ostatni pociąg do fortu Briggs... Wtedy zaczepili mnie ci przemili panowie. Chyba uważali, że samotna kobieta musi automatycznie być... Jak to się ładnie mówi? Damą lekkich obyczajów. - Skrzywiła się i odrzuciła z twarzy włosy, nieco oburzona samym takim pomysłem, że miałaby się prowadzić nieprzyzwoicie. - Nie użyłam alchemii bo niestety złapali mnie za ręce, nie miałam jak nakreślić kręgu... Chyba będę musiała sobie je wyszyć na rękawiczkach, albo coś w tym stylu. Coraz więcej alchemików tak robi i jak widać, to bardzo pożyteczne. No i masz racje, atakowanie cywili mogłoby źle wyglądać. - Na wzmiankę o krwi nieco się uśmiechnęła, choć mogło się to wydać nieco... Chore? Wojskowa uśmiechająca się na myśl o przelaniu krwi niewinnych ludzi. Jednak Luzie nie postrzegała ich jako niewinnych - na pewno mieli swoje za uszami, a jej pewnie nie zostawiliby w spokoju tylko dlatego, że ładnie by poprosiła. - Doprawdy, jest pan specjalistą od symboliki? Więc jaką czerwień wolałby pan na mnie zobaczyć? - Nieświadomie przysunęła się do niego bliżej.