Ulice

Często zacienione, wąskie uliczki ciągnące się przez całe miasto. Graniczą z nimi zwyczaje domy mieszkalne bądź bardziej zdobne kamienice, często również sklepy oferujące najróżniejsze towary. Zwykle spotyka się tu spokojnych ludzi zmierzających do pracy czy na zakupy, a przy okazji wiedzących doskonale, co się dzieje w całym mieście.

Z daleka dało się wyczuć mroczną aurę otaczającą Yoko. Dziewczyna klęła pod nosem na znajomych z pracy. Jaki był tego powód? "Z tym miśkiem to ty się w piekarni nie pokazuj." Oznajmiła wszystkim, że woli stracić pracę niż zostawić swoją pandę samą w domu, nawrzeszczała na współpracowników, zgarnęła pandę i wybiegła ze sklepu... teraz niedźwiadek kręci się jej pod nogami, a ona sama się zgubiła. Niedługo po tym, jak uciekła z miejsca pracy dotarło do niej, że będzie żałować tego, co zrobiła, ale nie spodziewała się, że zacznie się to tak szybko. Próbowała mniej-więcej zorientować się, gdzie jest. Patrzyła na budynki, ludzi i różne lokale szukając czegoś charakterystycznego, co mogłoby jej jakkolwiek pomóc. Nie wpadła na to, żeby kogoś o to zapytać, a nawet jeśli, to uważała, że uraziłoby to jej dumę i jeszcze by się bała. Bo co jeśli trafi na jakiegoś chorego psychola? Jeszcze by jej dali jakiś zatruty napój i tyle ją widzieli. Wytężyła wzrok, ale wszystko, co namierzyła to mocno podejrzany bar, do którego w życiu by nie weszła i antykwariat. Właśnie, antykwariat! Może jednak skorzysta na tym, że ją wywaliło... gdzieś. Już miała iść, ale powstrzymały ją słowa które wypowiedziane przez dzieci zwykle zapowiadały apokalipsę. Albo przynajmniej zagłaskanie miśka na śmierć. Nie miała pojęcia kto zauważył jej pandę,(chociaż w sumie ciężko jej nie zauważyć) ale wiedziała, że to nie może się skończyć dobrze. Ku jej zdziwieniu nie podszedł do niej ktoś, kto chociaż wyglądałby młodo, a dorosły mężczyzna wyglądający dla niej nieco strasznie.
- Spokojnie, spokojnie, nie przeszkadza mi pan! - powiedziała, chociaż nie wiedziała czy bardziej stara się uspokoić nieznajomego czy samą siebie. Widząc, że się ukłonił nie mogła jednak powstrzymać uśmiechu i zrobiła to samo.
- Rozumiem. Głupio tak trochę, ale ja też się zgubiłam. Możemy się chyba gubić razem, prawda...? I ten, jest gdzieś chyba niedaleko piekarnia, ale oni nie przepadają za pandami. I nie jestem pewna w którą to stronę... - mówiła szybko żywo gestykulując, a jej miny zmieniały się z każdym zakończonym zdaniem.
- Tak, to panda! - odparła zadowolona z tego, że ktoś docenia jej zwierzaka - Przywiozłam ją ze sobą z Xing. Jeśli pan chce, może pan ją pogłaskać. Chyba pana nie zje ani nic, nie jest dzisiaj w morderczym nastroju. - powiedziała z uśmiechem, (chociaż tym razem nie był on zastępowany co dwie sekundy innym wyrazem twarzy) po czym przykucnęła obok pandy.

- Kompanami w nieszczęściu... może być i tak. - powiedziała z uśmiechem na twarzy.
- Gdybyśmy wpadli na siebie chociażby wczoraj, to ta dzika bestia wpadłaby w morderczy szał. A potem weź za taką ganiaj i pilnuj, żeby siedziała spokojnie! - mówiła z przejęciem. Rzeczywiście wczoraj biegała za pandą, która stwierdziła, że to idealny dzień na sprawienie, że głaszczące ją dzieci będą smażyć się w piekle. Ptaki śpiewały, kwiaty kwitnęły... Było pięknie. Ale wkurzające dzieciaki to wkurzające dzieciaki i to się nigdy nie zmieni.
- Szczerze mówiąc to cud, jeśli ten zwierz da się umyć. O jakiejkolwiek innej pielęgnacji nie ma mowy. Pewnie przyszłaby do mnie w nocy i mocno skrzywdziła gdybym chociaż spróbowała do niej podejść z... właściwie to z czymkolwiek, czego nie może zjeść. - Yoko wyciągnęła rękę w stronę pandy i podrapała ją za uchem. - Och, więc jest pan wojskowym? Może to zabrzmi głupio, ale się nie spodziewałam! A, tak. Nazywam się Takeda Yoko. Mi również miło. - poczuła się dziwnie z tym, że Hideo się ukłonił drugi raz, ale sama tego nie zrobiła - I... możemy pójść do piekarni razem, chyba stamtąd znajdę drogę do domu. Chociaż nawet nie wiem, czy to tam chciałam pójść. Czy to już starość? - Uśmiechnęła się na słowa Yamady. Co prawda go nawet nie znała, ale z jakiegoś powodu czuła się dobrze z tym, ze jest ktoś, kto chciałby jej od czasu do czasu pomóc. - Zapamiętam! Na razie myślę, że sobie poradzę, zdarzały mi się podobne sytuacje, ale dziękuję. Naprawdę.

- Pies by nie próbował mnie zjeść w nocy. Prędzej moją kanapkę lub ciastka. Chociaż tej tutaj też się zdarza... Ale niech się pan nie martwi! Daję sobie z nią radę. Przynajmniej na tę chwilę. Kiedyś urośnie i dopiero wtedy będzie problem! - było po niej widać, że naprawdę się przejmuje tym, jak będzie sobie radzić z tym zwierzęciem gdy zrobi się większe. A to prędzej czy później nastąpi. Nie odwiezie jej przecież z powrotem do Xing, coś takiego nie wchodziło w grę! Zdążyła się do swojej pandy przywiązać, nawet pomimo tego, że wyjada jej ulubione ciastka i pewnie po nocach kradnie dusze niewinnym ludziom.
- Wojskowi mają wiecznie jakiś problem... chociaż żadnego nie poznałam do tej pory prywatnie, więc chyba nie powinnam tak mówić. - powiedziała udając, że jest naburmuszona. Znowu podrapała pandę za uszkiem, ale ta wolała powlec się bliżej Hideo. Yoko była odrobinę zazdrosna o zwierzaka, ale było to tak urocze, że nie mogła rozpocząć wojny o miśka.
- Teraz pewnie mówi pan żartem, ale naprawdę czas ucieka strasznie szybko! - gdy Hide podał jej dłoń przez chwilę się wahała, ale stwierdziła, że to nie może być jakiś zły gałgan i pozwoliła mu złapać swoją rękę.
- Tak, spacery są przyjemne... Och, co się stało? Przyszłam jak zwykle do pracy. Tylko... ten gamoń aż się prosił, żeby go zabrać ze sobą, to go wzięłam. Powiedziałam wszystkim, że będę tę kluskę trzymać z dala od jedzenia, ale jednak jedna z dziewczyn się wkurzyła i kazała mi się nie pokazywać w piekarni z tą pandą. Nakrzyczałam na nią i wybiegłam. Nawet nie wiem dlaczego, to przecież taka głupota...